Yıllar önce bir arkadaşımın tavsiyesi ile okumuştum Oblomov'u. Üstelik büyük bir keyifle. Şimdi anlıyorum bu keyfin sebebini. Demek ki, oblomovistliye daha o zamanlardan adaymışım ben.
Gün geçtikçe artan bir tembelliğin içindeyim sanki. Gücüm yok ki kurtulayım. Tüm enerjimi , hevesimi , şevkimi...... yapmam gereken ya da yapmak istediğim her ne varsa onları ertelemek için bahane bulmakta kullanıyorum..
Bu halden kurtulmanın, hayatın dizginlerini ele almanın tek yolu, belki de hedefleri küçültüp, merhale merhale ilerlemek..Aza kanaat etmeyen, çoğu bulamaz hesabı yani.
Daha devam ederdi bu konu ama..... üşendim...sonra anlatırım..
:)) usenme usenme!
YanıtlaSilbu sorun biraz bende de var...aslinda psikolojik kaynakli bir sorundur,yani çoçuklugundaki yetistirilme seklinle ilgili. Insanin, dolayli yoldan, kendi kendini çezaladirmasidir...:(
Bence bu sorun az biraz günümüz insanının çoğunda var. Cezalandırma ? İlginç geldi, düşünmeliyim .Bakalım ne suçlar işlemişim :)
Silbiraz umutların kırılmasıyla alakalı olabilir ya da istediklerini elde edememekle ya da zamanla zaten böyle oluyordur.
YanıtlaSilHepsinden bir tutam vardır belki...
Silstolz gibi bir arkadaşın varsa şanslısın.
YanıtlaSilDoğru belki de olayı başka açıdan ele almak lazım.. Tembellik nitelendirmesi çok sığ kalıyor belki de..Bu hayata karşı dik duruş da olabilir, tenezül etmemek, müftehir olmak....ya da sessizce başkaldırmak..
Sil